ต้องทำยังไง หรือต้องทำอะไร ผู้ชายโง่ๆอย่างผม ถึงจะเป็นที่ยอมรับในสังคมที่ทำงานครับ?

ผมเป็นพนักงานบริษัทเอกชนขนาดกลางแห่งหนึ่งครับ มีพนักงานประมาณ20คน

ซึ่งมีผู้ชายแค่2คน ซึ่งก็คือ เฮียเจ้าของบริษัท และตัวผม นอกนั้นเป็นสุภาพสตรีทั้งสิ้น

จริงๆตัวผมเอง ก็ทำงานที่นี่มาก็จะ4ปีแล้ว แต่ปัญหาที่เจอ พึ่งจะมาชัดเจนขึ้นในช่วงปีสองปีหลัง

ตอนที่ผมเข้ามาทำงานใหม่ๆ พนักงานมีแค่ 8-9คน  ต่างคนก็ต่างทำงานตัวเองไป เรื่อยๆ หน้าที่ใคร หน้าที่มัน

ตอนเที่ยง ก็ลงมาทานข้าวกันที่โต๊ะด้านล่าง (ที่ทำงานมี5ชั้น) คุยกันนิดๆหน่อยๆ กินเสร็จ ก็แยกย้าย เลิกงาน ก็บ้านใคร บ้านมัน

ยอมรับว่าเป็นช่วงที่ไม่ค่อยมีสีสันเท่าไหร่ แต่ก็อยู่กันได้เรื่อยๆ มีปัญหากันบ้าง ตามประสาชีวิตการทำงานร่วมกัน แต่ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี

จนเมื่อสองปีที่ผ่านมา เฮียมีแผนขยายกิจการ ก็เริ่มมีการรับพนักงานใหม่เข้ามาเรื่อยๆ จนมีพนักงานเกือบ 20คนเท่าในปัจจุบัน

ต้องยอมรับครับว่า ตั้งแต่เริ่มมีพนักงานใหม่เข้ามา ที่ทำงานเริ่มมีสีสันมากขึ้น เพราะพนักงานที่รับมาช่วงหลัง จะเป็นวัยรุ่นเสียส่วนใหญ่ อายุเต็มที่ก็ไม่เกิน 33

สาวๆเริ่มมีการแต่งตัวอวดกันมากขึ้น เริ่มมีชวนไปทานข้าวเที่ยงข้างนอกกันบ่อยขึ้น เลิกงาน ก็มีการชวนไปเที่ยวช้อปปิ้งกันบ้าง

และเรื่องที่เฮียดูจะชอบใจเป็นพิเศษ คือพนักงานใหม่ เข้ากับพนักงานเก่าได้ดีมาก และพากันพัฒนาทั้งเรื่องของการทำงาน และรูปลักษณ์ภายนอก

ซึ่งมาถึงตรงนี้ หลายๆท่านก็คงรู้สึกว่ามันดี ไม่น่ามีปัญหาอะไร และหลายๆท่าน ก็คงจะเริ่มรู้สึกแล้วว่า

การที่ผู้หญิงมาอยู่ด้วยกันเยอะๆแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ และกลุ่มหลังเดาถูกครับ

เมื่อมีคนเยอะขึ้น ก็เริ่มมีการแบ่งฝั่งแบ่งฝ่าย คนนั้น ซี้กับคนนี้ ส่วนคนโน้น ก็เป็นพวกกับคนนู้น ซึ่งคนนี้ ไม่กินเส้นกับคนโน้น

และกลับกลายเป็นว่า ผมไม่มีโอกาสได้สนิทกับใครเลย เพราะผมไม่สามารถเข้าหา หรือหาเรื่องคุยกับใครได้เลย

จริงๆแต่ก่อน เคยสนิทกับพี่พนักงานเก่าคนนึง แต่ตอนนี้ เขาไปสนิทกับพนักงานใหม่แทนแล้ว เพราะเขามีหลายๆเรื่องที่คุยถูกคอกัน

ตอนทานข้าวเที่ยง ก็จะสลับกันลงมาเป็นกลุ่มๆ พอกลุ่มนึงทานอิ่มกลับขึ้นไป อีกกลุ่มก็จะค่อยเดินลงมาทาน

โดยที่ไม่มีใครเรียกผมไปนั่งทานด้วย เหมือนสมัยก่อน...

ตอนเลิกงาน ก็จะมีคนที่กลับด้วยกัน กลับทางเดียวกัน แต่หลายๆครั้ง ที่ผมเงยหน้าขึ้นมาจากงาน ก็พบว่า ทุกคนกลับบ้านไปหมดแล้ว

โดยที่ไม่มีใครบอกลาผม เหมือนสมัยก่อน (ผมเป็นคนเปิดปิดออฟฟิสทุกวันครับ)...

จริงๆ ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องอะไรแบบนี้หรอกนะครับ เพราะมันก็เป็นปกติ ที่ผู้หญิง ก็ต้องชอบคุยกับผู้หญิง มากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว

แต่หลายๆเหตุการณ์ ทำให้ผมชักไม่แน่ใจ ว่าผมแค่ไม่มีตัวตน หรือผมเป็นคนน่ารังเกียจกันแน่

ยกตัวอย่างเช่น มีวันนึง ทุกคนบ่นกันว่าเบื่อ เรื่องที่ว่าตอนเที่ยงจะกินอะไรดี ไม่รู้จะกินอะไร แถวออฟฟิสมีแต่ร้านเดิมๆ

ผมจึงถามทุกคนว่า ตอนเที่ยงอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย เดี๋ยวผมทำให้ (ผมพอทำอาหารพื้นๆได้ครับ) แล้วผมก็ไล่จดรายการมา

คืนนั้นผมก็ไปไล่ซื้อวัตถุดิบ พออีกวัน ก่อนพักเที่ยง ผมเริ่มทำกับข้าวให้ทีละคนๆ จนเสร็จทันเที่ยงพอดี

แต่ผลสุดท้าย ทุกคนบอกว่า มีพี่คนนึงชวนออกไปกินร้านใหม่ที่ไม่เคยกิน ก็เลยจะออกไปกินกัน ผมเลยต้องกินกับข้าวทั้งหมดที่ผมทำ เพียงคนเดียว

หรืออีกเหตุการณ์ ผมมีโอกาสได้ขับรถให้เฮียไปดูโรงงานที่ต่างจังหวัด ขากลับผ่านร้านของฝาก ผมเลยซื้อขนมเล็กๆน้อยๆ กลับมาให้พื่ๆที่ทำงานทุกคน

แต่หลังจากนั้นสามวัน ผมเห็นขนมที่ผมซื้อให้ มันมากองอยู่ในถังขยะข้างโต๊ะพี่คนนึง โดยที่มันถูกเปิดกินไปเพียงเล็กน้อย

ผมเลยหยิบขึ้นมาจากถังขยะ แล้วถามพี่เขาว่า "มันเสียเหรอ?"

พี่เค้าตอบว่า "อ๋อ ไม่เสียหรอก แต่มันไม่อร่อย คนอื่นก็ว่าไม่อร่อยนะ เห็นมีทิ้งเหมือนกัน" ผมก็เลยลองไปเดินๆดู ก็มีหลายคนทิ้งจริงๆ บางกล่องยังไม่ถูกเปิดด้วยซ้ำ

ผมเลยบอกว่า "พี่ งั้นผมขอแล้วกันนะ จะเอาไปให้หมามันกิน" เขาตอบว่า "โอ้ย เอาไปเหอะ แต่ฉันว่าหมามันยังไม่กินเลยมั้ง แกก็ซื้อมาได้เนาะ"

และผมก็ยังพบกับเหตุการณ์ลักษณะนี้อีกหลายครั้ง แต่ที่สะเทือนใจที่สุดจริงๆ คงเกิดจากความผิดของผมเอง ที่ไปยุ่งอะไรไม่เข้าเรื่อง

มีวันนึง คอมพิวเตอร์ของพี่คนนึงเกิดขัดข้อง และโทรหาผมให้ขึ้นไปดูอาการ (ผมเป็นฝ่ายITครับ) พอผมไปถึงเครื่อง แกบอกว่า เดี๋ยวขึ้นไปคุยกับเฮียซักครู่ ฝากดูคอมพ์ฯด้วย

ระหว่างที่ผมไล่เช็คอาการ จู่ๆหน้าต่างข้อความของโปรแกรมLINE ที่พี่เขาลืมปิด ก็เด้งขึ้นมาที่มุมขวาล่างของจอ ปรากฎข้อความ

"นั่นสิ หนูก็รำคาญมากว่ะพี่ อีxxxเนี่ย" ซึ่งXXXที่ปลายทางพิมพ์มา นั่นคือชื่อของผมครับ

ด้วยความร้อนใจ ความข้องใจ ความอยากรู้อยากเห็น ผมจึงตัดสินใจเปิดข้อความนั้นขึ้นมา และพบว่าในบทสทนานั้น กำลังนินทาและต่อว่าผมอยู่

"นั่นสิ หนูก็รำคาญมากว่ะพี่ อีxxxเนี่ย ไม่รู้จะทำเป็นทำดีกับคนอื่นทำไม คิดจะมาจีบพวกเรารึไง หน้าตาก็ห่วยแตก ไม่เจียมเลยว่ะ"

"ใช่ๆ คงรู้แหละ หน้าตาตัวเองไม่ดี เลยพยายามทำดีล่ะมั้ง ตอนพี่ไม่สบายนะ มันก็ไลน์มาถามอยู่ได้ ว่าเป็นไงบ้าง รำคาญมาก เลยตัดบทไปว่าจะนอนแล้ว พี่จะได้ไปคุยกับแฟนพี่ต่อ วุ่นวายไม่เข้าเรื่อง สะเออะ"...

ผมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเอง หน้าผมชาไปหมด ผมรู้สึกเหมือนโดนตบที่หน้า ซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมรู้สึกเหมือนโดนกระทืบ ผมรู้สึกเหมือนโดนรถชนจนยืนไม่อยู่

นี่หรือ คือความรู้สึกจริงๆของพวกเขา นี่หรือ คือสิ่งที่พวกเขาคิด เวลาที่ผมทำดีกับพวกเขา ด้วยความบริสุทธิ์ใจ

ผมไม่ได้อยากจีบใคร ผมไม่ได้อยากเป็นแฟนใคร ผมแค่อยากมีเพื่อน ผมแค่อยากมีคนนั่งทานข้าวด้วย ผมแค่อยากมีคนคุยเล่นด้วย

ใช่ครับ ผมมันหน้าตาไม่ดี ผมมันรูปร่างไม่ดี ผมมันฐานะไม่ดี หลายๆครั้งที่มีลูกค้า หรือ Supplierหน้าตาดีๆที่สนิทกันมาที่ออฟฟิส พวกเขาก็จะชอบพูดกันว่า

"อย่าดูดีให้มากนักสิคะคุณ แค่นี้ไอ้xxxมันก็ดูแย่ซะจนไม่น่าเกิดมาแล้ว" ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าเขาพูดเล่นกัน แต่วันนี้ ผมรู้แล้ว...

ผมควรจะทำยังไงดีครับ พวกเขาถึงจะยอมรับผมบ้าง ว่าผมเองก็เป็นพนักงานคนหนึ่งขององค์กรแห่งนี้ ไม่ใช่เป็นแค่ITโง่ๆ ที่ไม่เคยสร้างยอดขายให้บริษัท

ผมควรจะทำอะไรดีครับ พวกเขาถึงจะนึกถึงผมบ้าง ไม่ใช่เป็นแค่คนที่คอยซ่อมท่อและเวลาน้ำไม่ไหล ไม่ใช่แค่คนซ่อมไฟเวลาไฟไม่ติด

ถ้าจะให้ผมไม่ต้องสนใจพวกเขา เลิกยุ่งกับพวกเขา ผมสารภาพตามตรงครับ ว่าผมทำไม่ได้ ผมไม่สามารถทำงานเพียงลำพังได้ ผมอยากมีเพื่อนครับ

ผมไม่อยากกลับไปมีชีวิตโดดเดียวเหมือนตอนเด็กๆอีก ที่ผมต้องเรียนโดยไม่มีเพื่อนคบ "เพราะผมอ้วน และไม่มีเงินเหมือนเด็กคนอื่นๆ"

แล้วถ้าจะให้ผมลาออก ผมก็คงทำไมได้เช่นกันครับ เพราะตอนนี้ผมมีภาระค่อนข้างเยอะ ทั้งกับตัวเอง และครอบครัว

แล้วถ้าในสายตาพวกเขา ผมมันดูไม่ดีนัก ผมก็อยากจะเอาชนะใจพวกเขาเหมือนกันครับ

ผมควรจะทำยังไงดีครับ??...